Pukkelpop zaterdag

Op zaterdag wordt de tent afgebroken en vast in de auto geladen, alvorens richting festivalterrein te gaan. Dit gaat ten koste van de eerste bands. Albert Hammond Jr wordt naar geluisterd vanuit het gras. De frontman van de Strokes klinkt goed en lijkt het naar zijn zin te hebben. Hoewel de liedjes prima te verteren zijn, blijft de gedachte dat die band van hem op dat podium toch leuker zou zijn geweest. Sorry, Albert.

Maar goed, een mooie opwarmer voor het veel te vroeg geprogrammeerde The Shins. Na nog ff gelachen te hebben om Enter Shikari (wat een stomme omhooggevallen kloteband is dat) spelen The Shins al om 3 uur in de middag. Gelukkig wel in de Marquee en niet op een volledig open podium. Het is vrij druk, want de band is behoorlijk populair. En veel mensen kennen de liedjes dan ook. Tot 2 of 3x toe weten ze het kippenvel op te wekken, waarna gerust weer overgeschakeld wordt op een vrolijk up tempo liedje. En toch past alles perfect bij elkaar. Niet in de laatste plaats vanwege het karakteristieke stemgeluid van de zanger, die ook hier weer goed bij stem was. En wederom, net als bij hun show eerder in Paradiso, verbaas ik me over de helderheid en duidelijkheid van alle instrumenten. Zelfs in zo’n grote semi-openlucht tent kan die geluidsman het dus. Chapeau. Een vroeg hoogtepunt dus op deze zaterdag.

Tijd om naar huis te gaan dus eigenlijk. Ware het niet dat er nog een band later op de dag moest aantreden die het wachten meer dan waard zou zijn. Dus hier en daar nog wat bands meegepikt: Kate Nash en The Streets laten zien dat de Britse hype toch echt niet zo bijzonder is. Ook Bromhead’s Jacket is zo’n Britse band, maar zetten toch een verdienstelijke show neer. En iemand heeft de zanger duidelijk gemaakt dat het slopen van je gitaar bij elke show niet cool is. Hij laat het dan ook achterwege.

Goldie in de Boiler zette snoeiharde drum & bass neer. Dachten we. Hij bleek later het vliegtuig te hebben gemist en was vervangen door DJ Leno. Toch maar eens uitchecken, want het was cool.

CocoRosie was voor een paar nummers erg leuk. Aparte combinatie van elektronische beats, zang door de 2 zussen en een man die zowel beatboxt als zingt. De instrumenten variëren ook nogal en het is leuk, maar de stemming komt er niet echt in. The Whitest Boy Alive speelt tegelijkertijd in de Club, maar verder dan buiten luisteren komen we niet. Vanaf dezelfde positie kan Ozark Henry gehoord worden vanaf het hoofdpodium. Niet slecht, maar totaal oninteressant.

Dus was het wachten op LCD Soundsystem. Velen zullen de keuze hebben gemaakt om naar Justice te gaan, zeker toen het allemaal wat stroef op gang kwam. “Daft Punk was Playing at my House” kwam mijns inziens niet volledig uit de verf, maar langzaam maar zeker werd het een waar feestje. Toen de eerste mensen richting Nine Inch Nails trokken was stilstaan niet meer mogelijk en groeide de show uit tot het zoveelste hoogtepuntje van PP 2007.

Vroeg weggaan bij LCD bleek overbodig, want erg druk was het niet bij Nine Inch Nails. Goed was het wel. Er werd strak gespeeld, de industrial vloog je om de oren. Al zal ik er thuis nooit iets van aan zetten, een pluim voor deze show.

Wel op tijd weer weg, want Sonic Youth zou aansluitend spelen. Redelijk vooraan staan is een must en drukte was wel te verwachten. Een half uur vantevoren stond de Marquee al half vol en 10 minuten later was het proppen en dringen. Vele inbreuken op de comfort zone later, begonnen ze eindelijk: “Hi, we’re Sonic Youth and we’re gonna play Daydream Nation”. Het eerste nummer werd verkeerd gespeeld door Lee Ranaldo en vanaf na het intro opnieuw ingezet. Het eindigde in een noise eruptie van 5 minuten, waarbij de gitaren overal tegenaan gehouden werden voor weer meer herrie. Met een klap van gitaar tegen gitaar was het eindelijk afgelopen. Dat duurde toch iets te lang. De break in het tweede nummer was wederom voer voor zo’n uitbarsting, iets korter dit keer, maar daarna werd dat gelukkig een stuk minder. In volgorde werden de nummers afgewerkt en zowel de noisy nummers als de meer ingetogen stukken kwamen goed over. Ondertussen stond de tent en daarbuiten zo vol dat de laatkomers dikke vette pech hadden. Toen er na het laatste nummer nog tijd over was, werden er nog 2 nummers van de laatste plaat als toegift weggegeven en was Pukkelpop 2007 afgelopen en bestempeld als “zeer geslaagd”. Dat Tool nog speelde doet weinig ter zake, want hoewel er veel mensen speciaal voor Tool waren gekomen (drukste optreden van het weekend), kan je net zo goed thuis een dvd met de clips opzetten. Iets van de band zie je niet, ze tonen de clips op de schermen en spelen de nummers foutloos (denk ik) na.

Samenvattend: een aantal zeer goede shows op Pukkelpop 2007; een perfecte sfeer, op 1 moment na geen spoor van agressie kunnen ontdekken op het terrein of de camping; het weer zat mee; het beste gezelschap ooit en gewoon een superweekend. Dat ik dat nog eens van een festival zou zeggen…

Top 5 voor de goede orde:

1. Dinosaur Jr
2. Sonic Youth
3. The Shins
4. LCD Soundsystem
5. The Go! Team