Pukkelpop donderdag

Bij aankomst op donderdag bleek dat het een groot deel van de bezoekers hun kamp reeds op woensdag haddden opgeslagen om zo geen moment van dit festijn te missen. De camping stond goed vol en ook de eerste bands hadden niet te klagen over toeschouwers. Seasick Steve mocht aftrappen en deed dat volgens de geruchten met verve. Getuige ook de drukte van de signeersessie later op de middag bij de HUMO tent. Op het skatestage, één van de twee openluchtpodia (de andere is de mainstage), mocht Peter Pan Speedrock het bal openen. Ze zetten een prima show neer, die door relatief veel mensen gade geslagen werd en de toon zette voor de rest van het festival. Ze ronkten goed door en ook Dikke Dennis was meegekomen. Hoewel de “Schoppen Aas” cover tot op het bot is uitgemolken, werd hij met gejuich ontvangen. PPSR had zeker een plek wat later op de dag verdiend.

Op festivals als deze is het keuzes maken. Welke band wil ik per se zien? En is het dan erg dat ik die andere leuke band mis? Wanneer heb ik tijd om te eten of de oren even rust te gunnen? Door dit soort keuzes helaas Apse moeten missen, evenals bands als Gogol Bordello en Bondo Do Role, die beide van tevoren veel aandacht mochten genieten. Liars was de tweede band in de Chateau, de ronde tent (de enige met een ‘tribune’ met zitplaatsen) met het meest progressieve programma. Hoewel het niet druk was, werd de artsy rock met volle teugen door de aanwezigen opgezogen. De nadruk lag op de wat meer up tempo songs, prima keuze voor een festival, zeker op dit nog redelijk vroege tijdstip op de eerste dag. Van de nieuwe s/t plaat kwam het nodige aan bod. Het gebrek aan belangstelling had te maken met het tegelijk geplande optreden van Eagles of Death Metal. Daar was het namelijk wel druk. En al die mensen hebben de verkeerde keuze gemaakt. EoDM kon geen moment overtuigen. Het aardige plaatwerk kwam live gezapig over, niet in de laatste plaats door de verschrikkelijke stadion-rock podiumact.

In de club, de kleinere tent bij het hoofdpodium, mocht daarna de zoveelste Engelse band aantreden: The Pigeon Detectives. Vaak vergeleken met de Kaiser Chiefs, maar ook Arctic Monkeys wordt regelmatig genoemd. Het is duidelijk wat te verwachten, muzikaal gezien. Toen de bandleden met chagrijnige smoelen opkwamen, resoneerde het AM debacle van vorig jaar. Hoewel daar muzikaal niets op aan te merken was, was de saaie ongeinteresseerde houding een gigantische dooddoener. Niets erger dan energieke muziek die gebracht wordt met het enthousiasme van een coma-patient. Gelukkig werden de bandleden gevolgd door een jolige zanger die vanaf het begin af aan volop er in op ging. Al springend, crowdsurfend (de enige die echt het publiek in ging) en gebruik makend van de attributen die de afgereisde Britten het podium op gooide, maakte hij de show. Uiteindelijk werkte zijn enthousiasme niet alleen aanstekelijk op het publiek, maar ook op de rest van de band. Het resulteerde in een prima show.

Van de club is het een klein stukje terug naar de mainstage, alwaar wederom een Engelse band aantrad: The Editors. De zeurderige zang van de frontman is iets waar je van moet houden, zijn presentatie komt gekunsteld over. De gekke houdingen en bewegingen met de handen moeten waarschijnlijk een “opgaan in de muziek” doen voorkomen, maar het is eerder pathetisch. Als je daar na 3 nummers aan gewend bent, valt op dat werkelijk alle nummers hetzelfde zijn. De drummer voert in vrijwel alle nummers hetzelfde kunstje en ook de gitarist biedt dezelfde variatie: géén. Alle loopjes zijn gebaseerd op een eenmalig aardig idee. Een omhoog gevallen Joy Division kloon.

Voor de mensen die er nog niet helemaal in waren gekomen, bood The Go! Team uitkomst. De Dance Hall werd omgetoverd tot een dansende massa en trok alle mensen die buiten naar de schermen keken naar binnen om mee te dansen, klappen en zingen. Zeker één van de openbaringen van Pukkelpop 2007!

Fall Out Boy deed vervolgens wat het moest doen op het hoofdpodium: muziekliefhebbers vermoeien en de aanwezige kleuters vermaken.

Toen was er de keuze tussen Dizzee Rascal en Jamie T. Een bekende hiphop-artiest, die live behoorlijk standaard overkomt (in tegenstelling tot de platen), maar een prima show neerzet, of een onbekendere muzikale smeltkroes van de populaire Engelse stromingen van dit moment. De keuze viel op de laatste. De rugzak ging af, de akoestische bas om de schouders. Met een ranzig rauw basgeluid begeleidde hij zichzelf. Naast zijn bas had Jamie T ook een band bij zich. 2/3 nummers met band werden afgewisseld door een nummer met alleen bas en zang. Het resulteerde in de juiste afwisseling om een hele show te boeien en zich bij de Go! Team in het rijtje verrassingen te scharen. Die kan hij in zijn zak, eh… rugtas steken.

Dat er daarna nog mensen bij Ignite waren is echt onbegrijpelijk. De oude koningen van de rock stonden namelijk op het hoofdpodium. Iggy met karakteristiek ontbloot bovenlijf en The Stooges met de gebroeders Asheton op drums en gitaar en Mike Watt op bas. Zoals ze al enige tijd doen: klassiekers van de eerste plaat, worden gemixt met Funhouse nummers en een aantal nieuwe songs. Tot I Wanna Be Your Dog was het een redelijk tamme show, maar toen ging toch echt het spreekwoordelijke dak eraf. De rest van de set rockte vele malen harder dan daarvoor en zelfs de nieuwe nummers kwamen goed over. Iggy ging volledig los, en hij deed wat hij altijd doet: het publiek opzoeken, het publiek op het podium uitnodigen bij No Fun en alle hoeken van het podium benutten voor een solide rockshow.

Battles daarna zette een zeer goede show neer in de club. De sterke drummer hield de bliepjes, vervormde zang en gitaarlijnen prima in het gareel. Echt grijpen deed het echter niet.

Kaiser Chiefs was een saaie bedoening en zeker niet het feestje waar velen op gehoopt hadden. Digitalism had een trage start en kon niet overtuigen, terwijl het in de naastgelegen Boiler zo druk was dat laatkomers niet meer van Tiga konden genieten. Dat was sowieso zeer opvallend het gehele festival: in de dance area krioelde het continu van de mensen. Van een puur rockfestival is al enige jaren geen sprake meer, de dance area is nu uit zijn krachten aan het groeien en zou wel eens een even groot percentage van het publiek kunnen trekken. De Boiler room (waar back-to-back DJ’s en acts bezig waren, was de elke dag van begin tot eind gevuld.

Soulfly speelde in de Marquee op hetzelfde moment. Teren op oud succes, met veel Sepultura nummers en nummers van de eerste plaat. Max zonder broer Igor, ondanks de recent gesloten vrede. Het was leuk voor even, maar stelde weinig voor. De Braziliaanse moeras entourage en bongo-act mogen echter voortaan wel achterwege blijven.

Basement Jaxx als afsluiter op het hoofdpodium begon goed met een aantal bekende nummers en maakte er meteen een feestje van. Deze werden echter gevolgd door wat minder dansbare tunes, waardoor de lichamelijke ontberingen van de eerste dag zijn tol eisten en de tent opgezocht werd.