Pukkelpop vrijdag

De vrijdag begon met een aantal bands die het vermoedelijk moesten afleggen tegen de koppen koffie (aka fokkie) op de camping. Vanaf 11.00 spelen er bands, maar pas bij Biffy Clyro om 13.45 wordt de tocht naar het festivalterrein ondernomen. De saaie gitaarmuziek gaat het ene oor in en het andere oor uit. Milanese doet het een stuk beter. Zeer dansbare, harde beats knallen uit de laptop. In de nummers en de set zit een goede opbouw. De dansende Chateau zegt genoeg over de kwaliteit. Hierdoor wel het deel van de set van DJ Feadz dat hij met Uffie doet gemist. Zijn eigen DJ set klinkt best lekker, maar is niet bijzonder.

Fujiya & Miyagi en The View werden afgekeurd, dus weer terug richting Boiler. MSTRKRFT is een vervolg op de remix-activiteiten van de gitarist van Death From Above 1979 (van zijn eigen band, andere rockbands als Wolfmother en Juliette & The Licks, maar ook lichtvoetige dance als Justice). Met zijn partner in crime, producer Al-P, maakt hj tegenwoordig zijn eigen dansmuziek en weet de tent flink op te schudden. Een zeer dansbare mix van house en disco, niet te licht en zeer opzwepend.

Het toeval wil, dat in de dance hall halverwege de MSTRKRFT set de Braziliaanse blijhoofden van Cansei de Ser Sexy beginnen. Inderdaad, die van dat liedje “Listen to Death From Above”. De ballonnen hangen klaar, in voorbereiding op een feestje. En de bandleden doen hun best en het publiek doet zijn best, maar echt los komt het niet. De liedjes worden leuk opgebouwd, maar de climax komt nergens. Heel jammer.

Dus snel door naar The Hives, in eigen woorden “the best band in the world”. Al jarenlang is die gespeelde arrogantie het imago van de band. Bij vlagen is het vervelend, maar veelal toch vooral grappig. Luister niet naar al die andere bands, ze zijn toch nooit zo goed als wij. Naast die gimmick is alles aan de band zwart en wit, de kleding, instrumenten, lichten, tot de drumstokken en de plectra aan toe. Het enige wat hier niet aan voldoet, is het logo, dat door het felle rode licht dus extra opvalt (ware het niet dat het midden op een zonnige dag is). Ondanks dat het imago zoveel aandacht vraagt, laten ze de muziek niet versloffen. Stuk voor stuk rammen de nummers lekker door, en ook de nieuwe nummers zijn goed te pruimen. Het wordt ook wel weer eens tijd voor nieuw werk en de beste plaat ooit werd ons dan ook begin 2008 voorgeschoteld. Nooit geweten trouwens dat die drummer zo goed was. En ook niet dat die band een redelijke hoeveelheid mensen naar het hoofdpodium zou trekken.

UNKLE stond voor een (wederom) overvolle dance hall en werd dus buiten op de schermen gevolgd. Net als de platen was er weinig lijn in te ontdekken en kost het moeite de aandacht erbij te houden. Dus maar weer eens verder kijken. Chris Cornell op het hoofdpodium bijvoorbeeld. Mooie stem, aardige liedjes, maar de uitschieters zijn toch de Soundgarden nummers die hij ten gehore brengt. Volledig overbodige Beat It cover, maar van alle saaie singer/songwriters is hij net iets beter te hebben.

Voor Laurent Garnier geldt hetzelfde euvel als bij UNKLE: veel te druk in de dance hall, weinig sfeer via de schermen en DJ Jazzy Jeff die vanuit de Boiler er doorheen klinkt. Die mixt allerlei bekende hits aan elkaar en het lijkt een feestje. Maar ik heb niet het gevoel dat de persoon Jazzy Jeff iets toevoegt, dus nog een stukje Patrick Wolf gaan kijken. Vreemde vent met interessante liedjes. Zeer boeiend met die onconventiële instrumenten.

Op de skate stage speelt vervolgend Juliette & The Licks. Voor velen een “gaaf wijf” die toch enigszins haar eigen gang lijkt te gaan in de wereld die Hollywood heet en met haar bandje rauwe rock de wereld rond brengt. Op de oudere platen met succes, het nieuwere werk is minder interessant. Zo ook live. Ook zij zoekt het publiek op en bevestigt voor velen haar status. Maar echt heel bijzonder is het allemaal. En het voorstellen van een band, doe je ook alleen als mensen heel speciaal zijn en je een set van 2,5 uur vol moet maken. Maar goed, zeker niet onaardig en leuk om eens gezien te hebben.

Veruit de beste show van de dag zou volgen in de Marquee. Deze een-na-grootste tent heeft de grotere bands uit de underground staan, op de momenten dat de main stage omgebouwd wordt. Je zou dus drukte verwachten, maar dat viel mee (of tegen). En gedurende de set gingen er steeds meer mensen vandoor, op zoek naar een goede plek vooraan bij The Smashing Pumpkins. Their loss, want Dinosaur Jr gaf misschien wel DE show van Pukkelpop 2007 weg. Ze openden weer met Almost Ready, de geweldige opener van de laatste plaat. De nummers werden weliswaar veel te snel gespeeld, maar daardoor konden ze er net wat meer spelen in de tijd die ze hadden. Klassiekers als The Wagon en Forget The Swan kwamen voorbij, evenals een mooie selectie van de laatste plaat. Ze lieten zich niet van de wijs brengen door problemen met de basgitaar en later de snaredrum. J Mascis geeft alleen maar om zijn gitaar en wacht geduldig pingelend tot ze weer verder kunnen. Het ondertussen gehalveerde publiek genoot zichtbaar (evenals de band) en het naar The Smashing Pumpkins afgezakte publiek kwam bedrogen uit. Die mannen maakten hun recentelijk opgebouwde reputatie van saaie band (die de oude nummers verkracht) wederom waar.

Turbonegro was van een afstandje prima te pruimen, maar duidelijk mosterd na de maaltijd. Het mooist was dat de set ten einde leek, vele mensen richting camping of dance area trokken en vervolgens het intro van de Apocalypse Dudes klinkt en ze hun beste nummer nog even spelen.