Tip:
"Hoeveel bomen gaan er wel niet verloren bij het produceren van al die tijdschriften en kranten, die we dagelijks lezen of bekijken? Om dit te beperken kan je natuurlijk met meerdere buurtbewoners een abonnement delen. Dit bespaart geld, zorgt voor minder belasting op het milieu en vergroot de verbondenheid met de buurt! Meer tips in magazine Genoeg, www.genoeg.nl"
Even analyseren...
"Hoeveel bomen gaan er wel niet verloren bij het produceren van al die tijdschriften en kranten, die we dagelijks lezen of bekijken?"
Ik zou het niet weten, maar vermoedelijk niet superveel. 70-80% van het papier wordt namelijk gemaakt van... papier! Het hout dat nog gebruikt wordt, komt uit duurzaam beheerde bossen in Europa, de VS en Canada. Al met al zal het dus weleens mee kunnen vallen, maar geen reden om er niet op te letten. Dus lezen we verder...
"Om dit te beperken kan je natuurlijk met meerdere buurtbewoners een abonnement delen."
Nu begint het eng te worden. Een abonnement met buurtbewoners delen? Ik zou graag het nieuws van vandaag lezen en niet dat van vorige week. Het kost me al moeite genoeg de zaterdageditie in een weekend uit te lezen, laat staan als de buurman en de overbuurvrouw daar hetzelfde exemplaar voor moeten gebruiken.
"Dit bespaart geld, zorgt voor minder belasting op het milieu en vergroot de verbondenheid met de buurt!"
Een internetabonnement op dezelfde krant bespaart nog meer, is nog minder belastend en dan heb je tenminste iets om over te praten als je je buren tegenkomt.
"Meer tips in magazine Genoeg, www.genoeg.nl"
Ah, het is reclame. Voor een op papier gedrukt blaadje. Die iedereen het liefst zelf moet kopen. Bedankt voor de tip!
Friday, August 31, 2007
Monday, August 27, 2007
Pukkelpop zaterdag
Op zaterdag wordt de tent afgebroken en vast in de auto geladen, alvorens richting festivalterrein te gaan. Dit gaat ten koste van de eerste bands. Albert Hammond Jr wordt naar geluisterd vanuit het gras. De frontman van de Strokes klinkt goed en lijkt het naar zijn zin te hebben. Hoewel de liedjes prima te verteren zijn, blijft de gedachte dat die band van hem op dat podium toch leuker zou zijn geweest. Sorry, Albert.
Maar goed, een mooie opwarmer voor het veel te vroeg geprogrammeerde The Shins. Na nog ff gelachen te hebben om Enter Shikari (wat een stomme omhooggevallen kloteband is dat) spelen The Shins al om 3 uur in de middag. Gelukkig wel in de Marquee en niet op een volledig open podium. Het is vrij druk, want de band is behoorlijk populair. En veel mensen kennen de liedjes dan ook. Tot 2 of 3x toe weten ze het kippenvel op te wekken, waarna gerust weer overgeschakeld wordt op een vrolijk up tempo liedje. En toch past alles perfect bij elkaar. Niet in de laatste plaats vanwege het karakteristieke stemgeluid van de zanger, die ook hier weer goed bij stem was. En wederom, net als bij hun show eerder in Paradiso, verbaas ik me over de helderheid en duidelijkheid van alle instrumenten. Zelfs in zo’n grote semi-openlucht tent kan die geluidsman het dus. Chapeau. Een vroeg hoogtepunt dus op deze zaterdag.
Tijd om naar huis te gaan dus eigenlijk. Ware het niet dat er nog een band later op de dag moest aantreden die het wachten meer dan waard zou zijn. Dus hier en daar nog wat bands meegepikt: Kate Nash en The Streets laten zien dat de Britse hype toch echt niet zo bijzonder is. Ook Bromhead’s Jacket is zo’n Britse band, maar zetten toch een verdienstelijke show neer. En iemand heeft de zanger duidelijk gemaakt dat het slopen van je gitaar bij elke show niet cool is. Hij laat het dan ook achterwege.
Goldie in de Boiler zette snoeiharde drum & bass neer. Dachten we. Hij bleek later het vliegtuig te hebben gemist en was vervangen door DJ Leno. Toch maar eens uitchecken, want het was cool.
CocoRosie was voor een paar nummers erg leuk. Aparte combinatie van elektronische beats, zang door de 2 zussen en een man die zowel beatboxt als zingt. De instrumenten variëren ook nogal en het is leuk, maar de stemming komt er niet echt in. The Whitest Boy Alive speelt tegelijkertijd in de Club, maar verder dan buiten luisteren komen we niet. Vanaf dezelfde positie kan Ozark Henry gehoord worden vanaf het hoofdpodium. Niet slecht, maar totaal oninteressant.
Dus was het wachten op LCD Soundsystem. Velen zullen de keuze hebben gemaakt om naar Justice te gaan, zeker toen het allemaal wat stroef op gang kwam. “Daft Punk was Playing at my House” kwam mijns inziens niet volledig uit de verf, maar langzaam maar zeker werd het een waar feestje. Toen de eerste mensen richting Nine Inch Nails trokken was stilstaan niet meer mogelijk en groeide de show uit tot het zoveelste hoogtepuntje van PP 2007.
Vroeg weggaan bij LCD bleek overbodig, want erg druk was het niet bij Nine Inch Nails. Goed was het wel. Er werd strak gespeeld, de industrial vloog je om de oren. Al zal ik er thuis nooit iets van aan zetten, een pluim voor deze show.
Wel op tijd weer weg, want Sonic Youth zou aansluitend spelen. Redelijk vooraan staan is een must en drukte was wel te verwachten. Een half uur vantevoren stond de Marquee al half vol en 10 minuten later was het proppen en dringen. Vele inbreuken op de comfort zone later, begonnen ze eindelijk: “Hi, we’re Sonic Youth and we’re gonna play Daydream Nation”. Het eerste nummer werd verkeerd gespeeld door Lee Ranaldo en vanaf na het intro opnieuw ingezet. Het eindigde in een noise eruptie van 5 minuten, waarbij de gitaren overal tegenaan gehouden werden voor weer meer herrie. Met een klap van gitaar tegen gitaar was het eindelijk afgelopen. Dat duurde toch iets te lang. De break in het tweede nummer was wederom voer voor zo’n uitbarsting, iets korter dit keer, maar daarna werd dat gelukkig een stuk minder. In volgorde werden de nummers afgewerkt en zowel de noisy nummers als de meer ingetogen stukken kwamen goed over. Ondertussen stond de tent en daarbuiten zo vol dat de laatkomers dikke vette pech hadden. Toen er na het laatste nummer nog tijd over was, werden er nog 2 nummers van de laatste plaat als toegift weggegeven en was Pukkelpop 2007 afgelopen en bestempeld als “zeer geslaagd”. Dat Tool nog speelde doet weinig ter zake, want hoewel er veel mensen speciaal voor Tool waren gekomen (drukste optreden van het weekend), kan je net zo goed thuis een dvd met de clips opzetten. Iets van de band zie je niet, ze tonen de clips op de schermen en spelen de nummers foutloos (denk ik) na.
Samenvattend: een aantal zeer goede shows op Pukkelpop 2007; een perfecte sfeer, op 1 moment na geen spoor van agressie kunnen ontdekken op het terrein of de camping; het weer zat mee; het beste gezelschap ooit en gewoon een superweekend. Dat ik dat nog eens van een festival zou zeggen…
Top 5 voor de goede orde:
- Dinosaur Jr
- Sonic Youth
- The Shins
- LCD Soundsystem
- The Go! Team
Pukkelpop vrijdag
De vrijdag begon met een aantal bands die het vermoedelijk moesten afleggen tegen de koppen koffie (aka fokkie) op de camping. Vanaf 11.00 spelen er bands, maar pas bij Biffy Clyro om 13.45 wordt de tocht naar het festivalterrein ondernomen. De saaie gitaarmuziek gaat het ene oor in en het andere oor uit. Milanese doet het een stuk beter. Zeer dansbare, harde beats knallen uit de laptop. In de nummers en de set zit een goede opbouw. De dansende Chateau zegt genoeg over de kwaliteit. Hierdoor wel het deel van de set van DJ Feadz dat hij met Uffie doet gemist. Zijn eigen DJ set klinkt best lekker, maar is niet bijzonder.
Fujiya & Miyagi en The View werden afgekeurd, dus weer terug richting Boiler. MSTRKRFT is een vervolg op de remix-activiteiten van de gitarist van Death From Above 1979 (van zijn eigen band, andere rockbands als Wolfmother en Juliette & The Licks, maar ook lichtvoetige dance als Justice). Met zijn partner in crime, producer Al-P, maakt hj tegenwoordig zijn eigen dansmuziek en weet de tent flink op te schudden. Een zeer dansbare mix van house en disco, niet te licht en zeer opzwepend.
Het toeval wil, dat in de dance hall halverwege de MSTRKRFT set de Braziliaanse blijhoofden van Cansei de Ser Sexy beginnen. Inderdaad, die van dat liedje “Listen to Death From Above”. De ballonnen hangen klaar, in voorbereiding op een feestje. En de bandleden doen hun best en het publiek doet zijn best, maar echt los komt het niet. De liedjes worden leuk opgebouwd, maar de climax komt nergens. Heel jammer.
Dus snel door naar The Hives, in eigen woorden “the best band in the world”. Al jarenlang is die gespeelde arrogantie het imago van de band. Bij vlagen is het vervelend, maar veelal toch vooral grappig. Luister niet naar al die andere bands, ze zijn toch nooit zo goed als wij. Naast die gimmick is alles aan de band zwart en wit, de kleding, instrumenten, lichten, tot de drumstokken en de plectra aan toe. Het enige wat hier niet aan voldoet, is het logo, dat door het felle rode licht dus extra opvalt (ware het niet dat het midden op een zonnige dag is). Ondanks dat het imago zoveel aandacht vraagt, laten ze de muziek niet versloffen. Stuk voor stuk rammen de nummers lekker door, en ook de nieuwe nummers zijn goed te pruimen. Het wordt ook wel weer eens tijd voor nieuw werk en de beste plaat ooit werd ons dan ook begin 2008 voorgeschoteld. Nooit geweten trouwens dat die drummer zo goed was. En ook niet dat die band een redelijke hoeveelheid mensen naar het hoofdpodium zou trekken.
UNKLE stond voor een (wederom) overvolle dance hall en werd dus buiten op de schermen gevolgd. Net als de platen was er weinig lijn in te ontdekken en kost het moeite de aandacht erbij te houden. Dus maar weer eens verder kijken. Chris Cornell op het hoofdpodium bijvoorbeeld. Mooie stem, aardige liedjes, maar de uitschieters zijn toch de Soundgarden nummers die hij ten gehore brengt. Volledig overbodige Beat It cover, maar van alle saaie singer/songwriters is hij net iets beter te hebben.
Voor Laurent Garnier geldt hetzelfde euvel als bij UNKLE: veel te druk in de dance hall, weinig sfeer via de schermen en DJ Jazzy Jeff die vanuit de Boiler er doorheen klinkt. Die mixt allerlei bekende hits aan elkaar en het lijkt een feestje. Maar ik heb niet het gevoel dat de persoon Jazzy Jeff iets toevoegt, dus nog een stukje Patrick Wolf gaan kijken. Vreemde vent met interessante liedjes. Zeer boeiend met die onconventiële instrumenten.
Op de skate stage speelt vervolgend Juliette & The Licks. Voor velen een “gaaf wijf” die toch enigszins haar eigen gang lijkt te gaan in de wereld die Hollywood heet en met haar bandje rauwe rock de wereld rond brengt. Op de oudere platen met succes, het nieuwere werk is minder interessant. Zo ook live. Ook zij zoekt het publiek op en bevestigt voor velen haar status. Maar echt heel bijzonder is het allemaal. En het voorstellen van een band, doe je ook alleen als mensen heel speciaal zijn en je een set van 2,5 uur vol moet maken. Maar goed, zeker niet onaardig en leuk om eens gezien te hebben.
Veruit de beste show van de dag zou volgen in de Marquee. Deze een-na-grootste tent heeft de grotere bands uit de underground staan, op de momenten dat de main stage omgebouwd wordt. Je zou dus drukte verwachten, maar dat viel mee (of tegen). En gedurende de set gingen er steeds meer mensen vandoor, op zoek naar een goede plek vooraan bij The Smashing Pumpkins. Their loss, want Dinosaur Jr gaf misschien wel DE show van Pukkelpop 2007 weg. Ze openden weer met Almost Ready, de geweldige opener van de laatste plaat. De nummers werden weliswaar veel te snel gespeeld, maar daardoor konden ze er net wat meer spelen in de tijd die ze hadden. Klassiekers als The Wagon en Forget The Swan kwamen voorbij, evenals een mooie selectie van de laatste plaat. Ze lieten zich niet van de wijs brengen door problemen met de basgitaar en later de snaredrum. J Mascis geeft alleen maar om zijn gitaar en wacht geduldig pingelend tot ze weer verder kunnen. Het ondertussen gehalveerde publiek genoot zichtbaar (evenals de band) en het naar The Smashing Pumpkins afgezakte publiek kwam bedrogen uit. Die mannen maakten hun recentelijk opgebouwde reputatie van saaie band (die de oude nummers verkracht) wederom waar.
Turbonegro was van een afstandje prima te pruimen, maar duidelijk mosterd na de maaltijd. Het mooist was dat de set ten einde leek, vele mensen richting camping of dance area trokken en vervolgens het intro van de Apocalypse Dudes klinkt en ze hun beste nummer nog even spelen.
Fujiya & Miyagi en The View werden afgekeurd, dus weer terug richting Boiler. MSTRKRFT is een vervolg op de remix-activiteiten van de gitarist van Death From Above 1979 (van zijn eigen band, andere rockbands als Wolfmother en Juliette & The Licks, maar ook lichtvoetige dance als Justice). Met zijn partner in crime, producer Al-P, maakt hj tegenwoordig zijn eigen dansmuziek en weet de tent flink op te schudden. Een zeer dansbare mix van house en disco, niet te licht en zeer opzwepend.
Het toeval wil, dat in de dance hall halverwege de MSTRKRFT set de Braziliaanse blijhoofden van Cansei de Ser Sexy beginnen. Inderdaad, die van dat liedje “Listen to Death From Above”. De ballonnen hangen klaar, in voorbereiding op een feestje. En de bandleden doen hun best en het publiek doet zijn best, maar echt los komt het niet. De liedjes worden leuk opgebouwd, maar de climax komt nergens. Heel jammer.
Dus snel door naar The Hives, in eigen woorden “the best band in the world”. Al jarenlang is die gespeelde arrogantie het imago van de band. Bij vlagen is het vervelend, maar veelal toch vooral grappig. Luister niet naar al die andere bands, ze zijn toch nooit zo goed als wij. Naast die gimmick is alles aan de band zwart en wit, de kleding, instrumenten, lichten, tot de drumstokken en de plectra aan toe. Het enige wat hier niet aan voldoet, is het logo, dat door het felle rode licht dus extra opvalt (ware het niet dat het midden op een zonnige dag is). Ondanks dat het imago zoveel aandacht vraagt, laten ze de muziek niet versloffen. Stuk voor stuk rammen de nummers lekker door, en ook de nieuwe nummers zijn goed te pruimen. Het wordt ook wel weer eens tijd voor nieuw werk en de beste plaat ooit werd ons dan ook begin 2008 voorgeschoteld. Nooit geweten trouwens dat die drummer zo goed was. En ook niet dat die band een redelijke hoeveelheid mensen naar het hoofdpodium zou trekken.
UNKLE stond voor een (wederom) overvolle dance hall en werd dus buiten op de schermen gevolgd. Net als de platen was er weinig lijn in te ontdekken en kost het moeite de aandacht erbij te houden. Dus maar weer eens verder kijken. Chris Cornell op het hoofdpodium bijvoorbeeld. Mooie stem, aardige liedjes, maar de uitschieters zijn toch de Soundgarden nummers die hij ten gehore brengt. Volledig overbodige Beat It cover, maar van alle saaie singer/songwriters is hij net iets beter te hebben.
Voor Laurent Garnier geldt hetzelfde euvel als bij UNKLE: veel te druk in de dance hall, weinig sfeer via de schermen en DJ Jazzy Jeff die vanuit de Boiler er doorheen klinkt. Die mixt allerlei bekende hits aan elkaar en het lijkt een feestje. Maar ik heb niet het gevoel dat de persoon Jazzy Jeff iets toevoegt, dus nog een stukje Patrick Wolf gaan kijken. Vreemde vent met interessante liedjes. Zeer boeiend met die onconventiële instrumenten.
Op de skate stage speelt vervolgend Juliette & The Licks. Voor velen een “gaaf wijf” die toch enigszins haar eigen gang lijkt te gaan in de wereld die Hollywood heet en met haar bandje rauwe rock de wereld rond brengt. Op de oudere platen met succes, het nieuwere werk is minder interessant. Zo ook live. Ook zij zoekt het publiek op en bevestigt voor velen haar status. Maar echt heel bijzonder is het allemaal. En het voorstellen van een band, doe je ook alleen als mensen heel speciaal zijn en je een set van 2,5 uur vol moet maken. Maar goed, zeker niet onaardig en leuk om eens gezien te hebben.
Veruit de beste show van de dag zou volgen in de Marquee. Deze een-na-grootste tent heeft de grotere bands uit de underground staan, op de momenten dat de main stage omgebouwd wordt. Je zou dus drukte verwachten, maar dat viel mee (of tegen). En gedurende de set gingen er steeds meer mensen vandoor, op zoek naar een goede plek vooraan bij The Smashing Pumpkins. Their loss, want Dinosaur Jr gaf misschien wel DE show van Pukkelpop 2007 weg. Ze openden weer met Almost Ready, de geweldige opener van de laatste plaat. De nummers werden weliswaar veel te snel gespeeld, maar daardoor konden ze er net wat meer spelen in de tijd die ze hadden. Klassiekers als The Wagon en Forget The Swan kwamen voorbij, evenals een mooie selectie van de laatste plaat. Ze lieten zich niet van de wijs brengen door problemen met de basgitaar en later de snaredrum. J Mascis geeft alleen maar om zijn gitaar en wacht geduldig pingelend tot ze weer verder kunnen. Het ondertussen gehalveerde publiek genoot zichtbaar (evenals de band) en het naar The Smashing Pumpkins afgezakte publiek kwam bedrogen uit. Die mannen maakten hun recentelijk opgebouwde reputatie van saaie band (die de oude nummers verkracht) wederom waar.
Turbonegro was van een afstandje prima te pruimen, maar duidelijk mosterd na de maaltijd. Het mooist was dat de set ten einde leek, vele mensen richting camping of dance area trokken en vervolgens het intro van de Apocalypse Dudes klinkt en ze hun beste nummer nog even spelen.
Pukkelpop donderdag
Bij aankomst op donderdag bleek dat het een groot deel van de bezoekers hun kamp reeds op woensdag haddden opgeslagen om zo geen moment van dit festijn te missen. De camping stond goed vol en ook de eerste bands hadden niet te klagen over toeschouwers. Seasick Steve mocht aftrappen en deed dat volgens de geruchten met verve. Getuige ook de drukte van de signeersessie later op de middag bij de HUMO tent. Op het skatestage, één van de twee openluchtpodia (de andere is de mainstage), mocht Peter Pan Speedrock het bal openen. Ze zetten een prima show neer, die door relatief veel mensen gade geslagen werd en de toon zette voor de rest van het festival. Ze ronkten goed door en ook Dikke Dennis was meegekomen. Hoewel de “Schoppen Aas” cover tot op het bot is uitgemolken, werd hij met gejuich ontvangen. PPSR had zeker een plek wat later op de dag verdiend.
Op festivals als deze is het keuzes maken. Welke band wil ik per se zien? En is het dan erg dat ik die andere leuke band mis? Wanneer heb ik tijd om te eten of de oren even rust te gunnen? Door dit soort keuzes helaas Apse moeten missen, evenals bands als Gogol Bordello en Bondo Do Role, die beide van tevoren veel aandacht mochten genieten. Liars was de tweede band in de Chateau, de ronde tent (de enige met een ‘tribune’ met zitplaatsen) met het meest progressieve programma. Hoewel het niet druk was, werd de artsy rock met volle teugen door de aanwezigen opgezogen. De nadruk lag op de wat meer up tempo songs, prima keuze voor een festival, zeker op dit nog redelijk vroege tijdstip op de eerste dag. Van de nieuwe s/t plaat kwam het nodige aan bod. Het gebrek aan belangstelling had te maken met het tegelijk geplande optreden van Eagles of Death Metal. Daar was het namelijk wel druk. En al die mensen hebben de verkeerde keuze gemaakt. EoDM kon geen moment overtuigen. Het aardige plaatwerk kwam live gezapig over, niet in de laatste plaats door de verschrikkelijke stadion-rock podiumact.
In de club, de kleinere tent bij het hoofdpodium, mocht daarna de zoveelste Engelse band aantreden: The Pigeon Detectives. Vaak vergeleken met de Kaiser Chiefs, maar ook Arctic Monkeys wordt regelmatig genoemd. Het is duidelijk wat te verwachten, muzikaal gezien. Toen de bandleden met chagrijnige smoelen opkwamen, resoneerde het AM debacle van vorig jaar. Hoewel daar muzikaal niets op aan te merken was, was de saaie ongeinteresseerde houding een gigantische dooddoener. Niets erger dan energieke muziek die gebracht wordt met het enthousiasme van een coma-patient. Gelukkig werden de bandleden gevolgd door een jolige zanger die vanaf het begin af aan volop er in op ging. Al springend, crowdsurfend (de enige die echt het publiek in ging) en gebruik makend van de attributen die de afgereisde Britten het podium op gooide, maakte hij de show. Uiteindelijk werkte zijn enthousiasme niet alleen aanstekelijk op het publiek, maar ook op de rest van de band. Het resulteerde in een prima show.
Van de club is het een klein stukje terug naar de mainstage, alwaar wederom een Engelse band aantrad: The Editors. De zeurderige zang van de frontman is iets waar je van moet houden, zijn presentatie komt gekunsteld over. De gekke houdingen en bewegingen met de handen moeten waarschijnlijk een “opgaan in de muziek” doen voorkomen, maar het is eerder pathetisch. Als je daar na 3 nummers aan gewend bent, valt op dat werkelijk alle nummers hetzelfde zijn. De drummer voert in vrijwel alle nummers hetzelfde kunstje en ook de gitarist biedt dezelfde variatie: géén. Alle loopjes zijn gebaseerd op een eenmalig aardig idee. Een omhoog gevallen Joy Division kloon.
Voor de mensen die er nog niet helemaal in waren gekomen, bood The Go! Team uitkomst. De Dance Hall werd omgetoverd tot een dansende massa en trok alle mensen die buiten naar de schermen keken naar binnen om mee te dansen, klappen en zingen. Zeker één van de openbaringen van Pukkelpop 2007!
Fall Out Boy deed vervolgens wat het moest doen op het hoofdpodium: muziekliefhebbers vermoeien en de aanwezige kleuters vermaken.
Toen was er de keuze tussen Dizzee Rascal en Jamie T. Een bekende hiphop-artiest, die live behoorlijk standaard overkomt (in tegenstelling tot de platen), maar een prima show neerzet, of een onbekendere muzikale smeltkroes van de populaire Engelse stromingen van dit moment. De keuze viel op de laatste. De rugzak ging af, de akoestische bas om de schouders. Met een ranzig rauw basgeluid begeleidde hij zichzelf. Naast zijn bas had Jamie T ook een band bij zich. 2/3 nummers met band werden afgewisseld door een nummer met alleen bas en zang. Het resulteerde in de juiste afwisseling om een hele show te boeien en zich bij de Go! Team in het rijtje verrassingen te scharen. Die kan hij in zijn zak, eh… rugtas steken.
Dat er daarna nog mensen bij Ignite waren is echt onbegrijpelijk. De oude koningen van de rock stonden namelijk op het hoofdpodium. Iggy met karakteristiek ontbloot bovenlijf en The Stooges met de gebroeders Asheton op drums en gitaar en Mike Watt op bas. Zoals ze al enige tijd doen: klassiekers van de eerste plaat, worden gemixt met Funhouse nummers en een aantal nieuwe songs. Tot I Wanna Be Your Dog was het een redelijk tamme show, maar toen ging toch echt het spreekwoordelijke dak eraf. De rest van de set rockte vele malen harder dan daarvoor en zelfs de nieuwe nummers kwamen goed over. Iggy ging volledig los, en hij deed wat hij altijd doet: het publiek opzoeken, het publiek op het podium uitnodigen bij No Fun en alle hoeken van het podium benutten voor een solide rockshow.
Battles daarna zette een zeer goede show neer in de club. De sterke drummer hield de bliepjes, vervormde zang en gitaarlijnen prima in het gareel. Echt grijpen deed het echter niet.
Kaiser Chiefs was een saaie bedoening en zeker niet het feestje waar velen op gehoopt hadden. Digitalism had een trage start en kon niet overtuigen, terwijl het in de naastgelegen Boiler zo druk was dat laatkomers niet meer van Tiga konden genieten. Dat was sowieso zeer opvallend het gehele festival: in de dance area krioelde het continu van de mensen. Van een puur rockfestival is al enige jaren geen sprake meer, de dance area is nu uit zijn krachten aan het groeien en zou wel eens een even groot percentage van het publiek kunnen trekken. De Boiler room (waar back-to-back DJ’s en acts bezig waren, was de elke dag van begin tot eind gevuld.
Soulfly speelde in de Marquee op hetzelfde moment. Teren op oud succes, met veel Sepultura nummers en nummers van de eerste plaat. Max zonder broer Igor, ondanks de recent gesloten vrede. Het was leuk voor even, maar stelde weinig voor. De Braziliaanse moeras entourage en bongo-act mogen echter voortaan wel achterwege blijven.
Basement Jaxx als afsluiter op het hoofdpodium begon goed met een aantal bekende nummers en maakte er meteen een feestje van. Deze werden echter gevolgd door wat minder dansbare tunes, waardoor de lichamelijke ontberingen van de eerste dag zijn tol eisten en de tent opgezocht werd.
Op festivals als deze is het keuzes maken. Welke band wil ik per se zien? En is het dan erg dat ik die andere leuke band mis? Wanneer heb ik tijd om te eten of de oren even rust te gunnen? Door dit soort keuzes helaas Apse moeten missen, evenals bands als Gogol Bordello en Bondo Do Role, die beide van tevoren veel aandacht mochten genieten. Liars was de tweede band in de Chateau, de ronde tent (de enige met een ‘tribune’ met zitplaatsen) met het meest progressieve programma. Hoewel het niet druk was, werd de artsy rock met volle teugen door de aanwezigen opgezogen. De nadruk lag op de wat meer up tempo songs, prima keuze voor een festival, zeker op dit nog redelijk vroege tijdstip op de eerste dag. Van de nieuwe s/t plaat kwam het nodige aan bod. Het gebrek aan belangstelling had te maken met het tegelijk geplande optreden van Eagles of Death Metal. Daar was het namelijk wel druk. En al die mensen hebben de verkeerde keuze gemaakt. EoDM kon geen moment overtuigen. Het aardige plaatwerk kwam live gezapig over, niet in de laatste plaats door de verschrikkelijke stadion-rock podiumact.
In de club, de kleinere tent bij het hoofdpodium, mocht daarna de zoveelste Engelse band aantreden: The Pigeon Detectives. Vaak vergeleken met de Kaiser Chiefs, maar ook Arctic Monkeys wordt regelmatig genoemd. Het is duidelijk wat te verwachten, muzikaal gezien. Toen de bandleden met chagrijnige smoelen opkwamen, resoneerde het AM debacle van vorig jaar. Hoewel daar muzikaal niets op aan te merken was, was de saaie ongeinteresseerde houding een gigantische dooddoener. Niets erger dan energieke muziek die gebracht wordt met het enthousiasme van een coma-patient. Gelukkig werden de bandleden gevolgd door een jolige zanger die vanaf het begin af aan volop er in op ging. Al springend, crowdsurfend (de enige die echt het publiek in ging) en gebruik makend van de attributen die de afgereisde Britten het podium op gooide, maakte hij de show. Uiteindelijk werkte zijn enthousiasme niet alleen aanstekelijk op het publiek, maar ook op de rest van de band. Het resulteerde in een prima show.
Van de club is het een klein stukje terug naar de mainstage, alwaar wederom een Engelse band aantrad: The Editors. De zeurderige zang van de frontman is iets waar je van moet houden, zijn presentatie komt gekunsteld over. De gekke houdingen en bewegingen met de handen moeten waarschijnlijk een “opgaan in de muziek” doen voorkomen, maar het is eerder pathetisch. Als je daar na 3 nummers aan gewend bent, valt op dat werkelijk alle nummers hetzelfde zijn. De drummer voert in vrijwel alle nummers hetzelfde kunstje en ook de gitarist biedt dezelfde variatie: géén. Alle loopjes zijn gebaseerd op een eenmalig aardig idee. Een omhoog gevallen Joy Division kloon.
Voor de mensen die er nog niet helemaal in waren gekomen, bood The Go! Team uitkomst. De Dance Hall werd omgetoverd tot een dansende massa en trok alle mensen die buiten naar de schermen keken naar binnen om mee te dansen, klappen en zingen. Zeker één van de openbaringen van Pukkelpop 2007!
Fall Out Boy deed vervolgens wat het moest doen op het hoofdpodium: muziekliefhebbers vermoeien en de aanwezige kleuters vermaken.
Toen was er de keuze tussen Dizzee Rascal en Jamie T. Een bekende hiphop-artiest, die live behoorlijk standaard overkomt (in tegenstelling tot de platen), maar een prima show neerzet, of een onbekendere muzikale smeltkroes van de populaire Engelse stromingen van dit moment. De keuze viel op de laatste. De rugzak ging af, de akoestische bas om de schouders. Met een ranzig rauw basgeluid begeleidde hij zichzelf. Naast zijn bas had Jamie T ook een band bij zich. 2/3 nummers met band werden afgewisseld door een nummer met alleen bas en zang. Het resulteerde in de juiste afwisseling om een hele show te boeien en zich bij de Go! Team in het rijtje verrassingen te scharen. Die kan hij in zijn zak, eh… rugtas steken.
Dat er daarna nog mensen bij Ignite waren is echt onbegrijpelijk. De oude koningen van de rock stonden namelijk op het hoofdpodium. Iggy met karakteristiek ontbloot bovenlijf en The Stooges met de gebroeders Asheton op drums en gitaar en Mike Watt op bas. Zoals ze al enige tijd doen: klassiekers van de eerste plaat, worden gemixt met Funhouse nummers en een aantal nieuwe songs. Tot I Wanna Be Your Dog was het een redelijk tamme show, maar toen ging toch echt het spreekwoordelijke dak eraf. De rest van de set rockte vele malen harder dan daarvoor en zelfs de nieuwe nummers kwamen goed over. Iggy ging volledig los, en hij deed wat hij altijd doet: het publiek opzoeken, het publiek op het podium uitnodigen bij No Fun en alle hoeken van het podium benutten voor een solide rockshow.
Battles daarna zette een zeer goede show neer in de club. De sterke drummer hield de bliepjes, vervormde zang en gitaarlijnen prima in het gareel. Echt grijpen deed het echter niet.
Kaiser Chiefs was een saaie bedoening en zeker niet het feestje waar velen op gehoopt hadden. Digitalism had een trage start en kon niet overtuigen, terwijl het in de naastgelegen Boiler zo druk was dat laatkomers niet meer van Tiga konden genieten. Dat was sowieso zeer opvallend het gehele festival: in de dance area krioelde het continu van de mensen. Van een puur rockfestival is al enige jaren geen sprake meer, de dance area is nu uit zijn krachten aan het groeien en zou wel eens een even groot percentage van het publiek kunnen trekken. De Boiler room (waar back-to-back DJ’s en acts bezig waren, was de elke dag van begin tot eind gevuld.
Soulfly speelde in de Marquee op hetzelfde moment. Teren op oud succes, met veel Sepultura nummers en nummers van de eerste plaat. Max zonder broer Igor, ondanks de recent gesloten vrede. Het was leuk voor even, maar stelde weinig voor. De Braziliaanse moeras entourage en bongo-act mogen echter voortaan wel achterwege blijven.
Basement Jaxx als afsluiter op het hoofdpodium begon goed met een aantal bekende nummers en maakte er meteen een feestje van. Deze werden echter gevolgd door wat minder dansbare tunes, waardoor de lichamelijke ontberingen van de eerste dag zijn tol eisten en de tent opgezocht werd.
Thursday, August 2, 2007
Aanbesteding
Beste regering,
Voor slechts een luttele 1% van het totaal bestede bedrag, organiseer ik een aanbestedingstop voor u. Enige haast is wel geboden, we hebben slechts 100 dagen de tijd.
Met vriendelijke groet,
LS van der Spoor
Aanbesteder
Voor slechts een luttele 1% van het totaal bestede bedrag, organiseer ik een aanbestedingstop voor u. Enige haast is wel geboden, we hebben slechts 100 dagen de tijd.
Met vriendelijke groet,
LS van der Spoor
Aanbesteder
Wednesday, August 1, 2007
Eenheidsworst smaakt niet
Ah yes, Rupert Murdoch buys Dow Jones. Now, I don't really care about that, I don't trade stock (certainly not at Wall Street) and I don't read the Wall Street Journal. But reading the news items, 2 things struck me:
1. Giving up a family business that existed for over 100 years is quite a step to take.
2. The independence of another newspaper is lost. Old Rupert says an independent committee will look after the assignment of new people (i.e. journalists), but we've seen that one before.
The first point got me thinking how do you give up on 100 years of family history? Then I realized, actually, me and my brothers are doing the same thing with the family business that exists for 60 years. One big difference though: they already own it and get the money from it, we would still have to take it over. But they've gone public with Dow Jones a long time ago, so I guess that's when they already gave it up. All of a sudden, the step doesn't seem so big anymore. But still, I wouldn't feel comfortable giving it up, just like it's not easy to make the decision I made regarding our little family shop.
A good part of that feeling would come from knowing the business will be run in a different way. In terms of Dow Jones, this means knowing how News Corp (Rupert Murdoch's organization) treats media as a money-making machine. Rather than conserving the integrity and a critical mind, they turn all their efforts into popular, lowkey output. The majority wants pulp, so the minority (still 2 million people in the case of WSJ) doesn’t get anything. The majority wants rightwing conservative BS, the minority has to fight opinions formed by Fox. It’s not objective news that counts, but advertising income. This is why Times journalists couldn’t do their job anymore without interference by Rupert himself. Even though they had a committee to preserve the integrity and objectiveness. This turned out a farce. The Bancroft family fell for the money and a promise similar to this one. Let’s see how long it stands.
I won’t be around to watch the downfall of the journal, as I’m not extremely interested in business news like that. However, creating what we call ‘eenheidsworst’ is not what we need. *)
*) I started typing in English, but wanted to use the word 'eenheidsworst'. Not sure if there is a similar term in English (if there is, let me know). Anyway, it means something like "all the same shit", in this case all major media create similar sort of output.
1. Giving up a family business that existed for over 100 years is quite a step to take.
2. The independence of another newspaper is lost. Old Rupert says an independent committee will look after the assignment of new people (i.e. journalists), but we've seen that one before.
The first point got me thinking how do you give up on 100 years of family history? Then I realized, actually, me and my brothers are doing the same thing with the family business that exists for 60 years. One big difference though: they already own it and get the money from it, we would still have to take it over. But they've gone public with Dow Jones a long time ago, so I guess that's when they already gave it up. All of a sudden, the step doesn't seem so big anymore. But still, I wouldn't feel comfortable giving it up, just like it's not easy to make the decision I made regarding our little family shop.
A good part of that feeling would come from knowing the business will be run in a different way. In terms of Dow Jones, this means knowing how News Corp (Rupert Murdoch's organization) treats media as a money-making machine. Rather than conserving the integrity and a critical mind, they turn all their efforts into popular, lowkey output. The majority wants pulp, so the minority (still 2 million people in the case of WSJ) doesn’t get anything. The majority wants rightwing conservative BS, the minority has to fight opinions formed by Fox. It’s not objective news that counts, but advertising income. This is why Times journalists couldn’t do their job anymore without interference by Rupert himself. Even though they had a committee to preserve the integrity and objectiveness. This turned out a farce. The Bancroft family fell for the money and a promise similar to this one. Let’s see how long it stands.
I won’t be around to watch the downfall of the journal, as I’m not extremely interested in business news like that. However, creating what we call ‘eenheidsworst’ is not what we need. *)
*) I started typing in English, but wanted to use the word 'eenheidsworst'. Not sure if there is a similar term in English (if there is, let me know). Anyway, it means something like "all the same shit", in this case all major media create similar sort of output.
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
