Muziek 2.0

Deze week in alle media aandacht voor een gerechtelijke uitspraak die het downloaden van muziek lijkt te verbieden. En dat terwijl het downloaden het beste is dat de muziekindustrie sinds de rock ‘n’ roll is overkomen.

Het is even wennen voor de gevestigde orde in platenland. Muziekliefhebbers zijn niet meer op de marketing van de grote maatschappijen aangewezen om nieuwe bands te ontdekken of te horen van de laatste platen. Die rol is overgenomen door de nieuwe media. En dan blijkt er ineens veel meer te zijn dan ze ons vertelden. Het internet biedt de mogelijkheid de meest obscure bandjes uit alle hoeken van de wereld te vinden. Laat een naam vallen op Pitchfork of via Myspace en de interesse is gewekt. De P2P software opgestart. Facebook, Google en 3voor12 zijn de pluggers anno 2008. Via toonaangevende sites vallen tours te scoren, niet meer via de Free Record Shop en de Top 40.

Neem een act als The Cool Kids. 2 jonge hiphoppers ergens uit de VS, ondertussen aan hun tweede Europese tour toe. “Wie?” zal de luisteraar zich afvragen die vertrouwt op de aloude methodes van de conservatieve industrie: “Bij welke maatschappij zitten zij? Welk radiostation draait ze? In welke bladen staan ze?”
“Gaaf!” zal de hiphop-luisterende downloader uitroepen. The Cool Kids staken vorig jaar de Atlantische Oceaan over, stonden in de meeste zalen als hippe hoofdact en hadden in de achterzak slechts één ‘release’: één nummer als MP3 download bij iTunes. Nu toe aan hun tweede tour en te vinden op een groot festival als Werchter. En dat terwijl hun recente eerste MCD in Europa nergens te vinden is. Hoe ze dan toch hier geraken? Gebruik maken van de mogelijkheden die internet biedt. Eigenhandig de songs beschikbaar stellen. Gratis. Die vermaledijde downloaders worden niet aangeklaagd, maar aangespoord. Aangespoord de band te leren kennen. Met als gevolg dat de fans nu om tastbare geluidsdragers vragen.

Zo zijn er vele voorbeelden te geven waar downloaden de vraag juist creeert. De conservatieve industrie weet niet wat ze ermee aanmoet, hoe ze het aanbod hierop moeten aanpassen. Melkkoe “cd” is uitgemolken, niemand trapt meer in het aanschaffen van gemak voor een veel te hoge prijs. Gemak is heden ten dage veel goedkoper (lees: gratis) te verkrijgen.

Downloaden reguleert de markt. De macht verschuift van de industrie naar waar ‘ie hoort: de muziekliefhebber, in bands of als consument. De aloude grootmachten moeten van de luie reet afkomen om de roestige bedrijfsvoering in de Coca Cola te leggen. Maar voorlopig komen ze niet verder dan de marionetten van Stichting Brein en consorten nog even tegen te laten sputteren. De rechtspraak als laatste poging het stenen tijdperk in leven te houden. Maar de revolutie is onafwendbaar.